Ὁ Θεός ἔχει τό ἀσύλληπτο γιά τόν ἀνθρώπινο νοῦ μεγαλεῖο ἀρχοντιᾶς, νά μήν ἐπιβάλει σέ κανένα δημιούργημά του τήν ἀποδοχή τῆς ἀπέραντης ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης του, τήν ἀποδοχή τῆς προνοητικῆς φροντίδας του καί τήν ἀποδοχή τῆς παντοδύναμης κυριαρχίας του σέ ὅλη τήν κτίση.
Καί τοῦτο, τό πετυχαίνει μέ τήν φαινομενική ἀπουσία τῆς πανταχοῦ παρουσίας του. Αὐτό φανερώνει, ἐκτός τῶν ἄλλων, καί τόν ἀσύλληπτο βαθμό τῆς ἀληθινῆς ταπεινώσεώς του.
Ὅσο, ὅμως, ὀ ἄνθρωπος καθαρίζεται ἀπό τά νοητά ἀπόβλητα τῆς ἁμαρτίας, πού ἔχουν ὡς μήτρα τήν φιλαυτία του, ἀρχίζει νά βλέπει τίς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ μέσα στήν κτίση καί τήν ἱστορία, ἀρχίζει νά βλέπει τούς "λόγους τῶν ὄντων".
Μέσα στό πλαίσιο τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἄνθρωπος ἀναβαθμίζει τήν γνώση του γιά τόν Θεό, στό βαθμό πού τηρεῖ ἀγαπητικῶς τίς θεῖες ἐντολές καί μετέχει συνειδητῶς καί μέ τίς ἀνάλογες προϋποθέσεις, στά θεουργά μυστήρια.
Τότε, μέ τά μεταμορφωμένα πνευματικά αἰσθητήριά του, βλέπει "ἀοράτως" καί καταονοεῖ "ἀκαταλήπτως" τόν ἀποκαλυπτόμενο Θεό, ὡς ἄκτιστο Θεῖο Φῶς.
Τήν ὕπαρξή μας, μετά θάνατον, στήν μέλλουσα πραγματικότητα, νοουμένη ὡς αἰώνια ζωή ἤ αἰώνια καταδίκη, τήν διαβεβαιώνει ὁ ἴδιος ὁ Θεός, μέσα στήν Ἁγία Γραφή.
Η πίστη μας στήν ὕπαρξη τῆς μέλλουσας ζωῆς διατυπώνεται μέ τόν πιό σαφῆ τρόπο στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, ὡς ἑξῆς: "Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος".
Ἔτσι, οἱ ὅποιες θεωρίες γιά τήν ἀνυπαρξία τοῦ Θεοῦ καί τήν μετά θάνατον ζωή ἐξυπηρετοῦν μόνον τόν εἰσηγητή κάθε πλάνης, το διάβολο, καί τά κάθε λογῆς θύματά του.
Δημήτριος Τσελεγγίδης
Καθηγητής Θεολογίας
.JPG)